Sapaaa

De oneindigheid aan rijstvelden, bergtoppen en loslopende boerderijdieren (en hun kroost), die mijn dagen in Sapa rijk maakten aan geluksmomentjes. De liefste mensen, voornamelijk sterke vrouwen en schattige kinderen die er alles aan doen om je thuis te laten voelen. Mee-eten met de familie, kampvuur maken en natuurlijk karaoke zingen uit volle borst met volume op standje 100. Heerlijk deze dagen bestaande uit hiken, uitzichten genieten en lachen in goed gezelschap. Toch ook de confrontatie met de armoedige omstandigheden van de mensen die hier wonen, waaronder zij prima overleven en dat met een glimlach zonder eind. De tour van 2 nachten slapen bij locals in huis bleek alsnog vrij toeristisch te zijn, dus ik ben zelf op onderzoek uit gegaan. Indrukwekkend om te zien dat zij nog steeds koken op een kampvuur en slapen op bedden van riet. Hun huisjes zijn in elkaar getimmerd met tochtgaten in de muren en ze hebben binnen ook gewoon betonvloeren. Ze leven het hele jaar van hun rijstoogst. Trouwens ook van de rijstwijn, genaamd ‘Happy water’, 30% alcohol welke gedronken wordt uit shotglaasjes. Hmm lekker! ;) Sinds 7 jaar is hier pas elektriciteit aangelegd en sinds kortere tijd heeft men internet en smartphones in gebruik. Een grappig gezicht is het wel als je traditioneel geklede mensen met zo een ding aan hun oor ziet lopen. 

Mediteren tussen de biggetjes, buffalo's en kippen maakte mij zo intens gelukkig dat ik hier niet meer weg wilde. Met mijn kleine rugzakje met alleen het hoognodige verdubbelde ik mijn verblijfsduur. Een fijn gevoel om te kunnen leven met zo weinig spullen. Des te meer reden om mininaal de helft van mijn backpackinhoud te retourneren naar Nederland of weg te geven. Een letterlijke last van mijn schouders? De nadrukkelijk aanwezige avonturier in mijzelf genoot de wandeluren alleen, zonder zorgen stap voor stap zettend in de modder, bamboebossen, rijstvelden en in mijn dromeloze nachten. De spierpijn in mijn kuiten herinnert me aan deze mooie dagen, waarin ik dichter bij mezelf en de natuur kwam. Tijd voor een nieuwe gevoelsreflectie lijkt me.

Dichter bij mezelf kwam ik namelijk ook in de avonden die vroeg beginnen (al donker om 17:30u). Lichaam uitgeput, maag rondgegeten aan het verse groenterijke voedsel en 3 happy water later, starend in de zwarte vallei of turend naar de ontelbare sterren, bekropen mij mijn eenzaamheidsgevoelens ook wel eens. Een melancholisch gevoel, wat me liet terugdenken aan alles wat ik heb meegemaakt en alles wat me daarin tot nu toe wel of niet loslaat. Met deze reis (en ik ben pas een lange week weg) lijkt het alsof ik een soort afstand neem van thuis, maar ook mezelf meer van een afstandje bekijk. Een soort pauzeknop op het leven, een moment van HO EENS EVEN, rustig nu. Deze melancholie vond ik best fijn, ik weet inmiddels dat ik er maar beter de ruimte aan kan geven want elke berg kent een dal. (Toepasselijk deze woordkeuze he ;) Ik hoop dat ik veel leren mag en groei, zittend op mijn (opblaasbaar) meditatiekussentje.

De meditatie in de ochtend van de laatste dag in Sapa heeft mij in elk geval zo zen gemaakt, dat ik na vertrek uit het bergdorpje genietend in een locaal busje op en neer gestuiterd wordt (ja gaten in de weg en koeien enzo). Ik kijk fanatiek om me heen om de laatste bergtoppen en rijstvelden te zien, waarna ik eens diep zucht en naar beneden kijk. Met een schok door mijn ganze lijf zie ik aan mijn voeten niet mijn bergschoenen, maar de twee schattige slippertjes die je bij elke homestay krijgt :') woeps! Echt iets voor mij om gewoon mijn schoenen te vergeten! Dit euvel oplossen was nog een uitdaging, meerdere opties overwogen. Heldin ‘Hoa’ van de homestay bewees zich echter voor de zoveelste maal een fantastische rots in de branding (ook al is ze maar 1,40m groot ongeveer) en ze stuurde ze met een gids naar me toe. Heldin, echt! 

Inmiddels ben ik terug in hectisch Hanoi, waar ik 5kg kwijt ben geraakt. Wat een opluchting! Nu kan ik beter begrijpen wat minimalisten najagen. Het geeft een vrij gevoel om met zo weinig mogelijk te kunnen leven. Het geeft tevens een soort adrenaline boost (al is hij mini) om jezelf uit te dagen om het met minder te doen. Om bij elk bezit jezelf af te vragen; ja... maar heb ik dit nu echt nodig? Afhankelijk van veel factoren natuurlijk, maar als het antwoord ‘nee!’ is, geeft dat wel een lekker gevoel. Het creëert letterlijk ruimte. Het is een goede oefening in de kunst van het loslaten, ofwel onthechten. Zeer zenboeddhistisch verantwoord: veroordeel niet, doe niet te snel aannames en hecht je niet te zeer aan vergankelijke dingen. Om af te sluiten nog een minimalistisch getinte quote van onze geliefde Confucius: “life is really simple, but we insist on making it complicated”