Hello Colombia!

Wowowow! Colombia wat ben je gezellig! Nu heb ik eindelijk het gevoel op reis te zijn. In een land waar weinig duidelijk wordt aangegeven, waar google maps navigatie je geen waarheid geeft, waar de locals geen Engels spreken en waar het eigenlijk lijkt op een groot potje chaos. Hello Zuid- Amerika ! 😁 Het is kleurrijk en heet op straat, de zon schijnt elke dag, de muziek klinkt uit elk winkeltje, en ik voel me weer piekfijn! Het voelt hier wel spannender op straat dan in Azië, alleen al de attentie van mannen (en dat zijn er nogal wat) die iets naar je roepen op straat. Daar zijn ze heel goed in, op straat hangen en luid zijn. Guapa en Hermosa roepen ze dan, maar ja ik neem het ze niet kwalijk, weten zij veel dat ik Pascale heet 😉

In Santa Marta kwam ik een mede solo traveller tegen (ook een blonde dame), die ontzettend panisch tegen me aan het vertellen was hoe gevaarlijk Zuid-Amerika wel niet is. Ik raakte meteen in survival modus en bereidde me voor op het ergste. Nu blijkt het tot nu toe mee te vallen, maar ik blijf op mijn hoede natuurlijk. Er vinden hier gewoon veel meer berovingen plaats, van toeristen maar ook locals. Ik blijf op de gebaande paden met al mijn waardevolle spullen aan mijn lijf gekleefd of in het hotel.
 
Intermezzo: inclusion

En toen was daar de zaterdagavond, waar ineens het hele oude centrum van Santa Marta, waarin mijn hotel zich bevond, ontplofte van de dansatmosfeer op zwoele latino music. YES! ik kon mijzelf niet bedwingen, ik wilde dansen! Hoe dan ook! 😁 maar dit was een heel spannende activiteit kan ik je vertellen. Daarin neem ik je graag even mee...

Eerst: overleg met de hoteldame over mijn outfit, let wel: vergeleken met colombianen zag ik eruit als een kantoormiep! Dat was goedgekeurd. Toen: een bar uitkiezen. Hoe deed ik dat? Eerst vragen aan de hoteldame, ze raadde me de club tegenover af. Voor de rest mocht ik het uitzoeken. Zodoende ging ik into the wild. Ik keek een beetje naar clubs waar groepjes dames naar binnen liepen, daar hoopte ik solidariteit te vinden. Ook voelde ik gewoon bij het binnenlopen wat het met me deed, hoe de atmosfeer er was. Super spannend was het wel! Zo gezegd zo gedaan, ik liep een club binnen en...jawel... Alle ogen op mij. Solo colombianas in de club en ik heb me nog nooit zo ongemakkelijk gevoeld. Bam! Tactiek? Zoals dieren dat ook doen; bleef ik rustig staan, zonder nog iets te ondernemen. Laat ze maar even kijken dacht ik, zodat ze zien dat ik veilig ben. (voor sommigen hield het kijken niet op, bleek achteraf) Oke focus, voelen, in het moment. Mijn zenuwen zakten, het voelde niet meer alarmerend hier. Dit is oké genoeg om een drankje te bestellen, dacht ik. Dit duurt in colombia gelukkig lang (zo ook in de rij staan hier, voor wat dan ook, reken minstens 3x Nederlandse tijd), zo kon ik dus mooi al observerend aan de bar zitten. Een houding aannemen is fijn in zo een situatie, merkte ik, zittend op een menukaart kijkend.
Toch was deze situatie een eye opener voor me. Ik zal dit gevoel van 'de vreemde' zijn nooit vergeten. Wat het met je doet als jij er als enige anders uitziet als de rest. The stranger, de vreemde eend. En dan te bedenken dat dit nog veel extremer kan zijn, bijvoorbeeld als je zo moet leven, altijd.

Enfin, mijn drankje is inmiddels aangekomen en ietwat ongemakkelijk sta ik met het drankje in mijn hand (altijd fijn om iets vast te houden als je alleen bent, maar ja, in dit land dus NIET je telefoon!) te wiegen op mijn heupen. We zijn inmiddels zo'n 20 minuten verder en ik merkte op dat er langzaamaan oogcontact wordt gemaakt door de mensen die dichter bij me stonden. Er leek ontdooing plaats te vinden in deze bloedhete discotheek! Yes! Een glimlach hier en daar en voetjes van de vloer dan maar! Toen was er de dappere vrouw die echt contact maakte en danste met mij. En zo zag de rest, dat ik echt ongevaarlijk was.. waardoor ik toegang verkreeg tot verschillende danspartners zelfs! En dansen dat kunnen ze hoor, wat een heupflexibiliteit zal ik maar zeggen ;) De volgende 3 uur heb ik heerlijk gedanst, samen met de twee spitsafbijters van de avond (zie foto)! Dank jullie wel voor dit mooie gebaar, voor de tegemoetkoming aan de vreemde, voor het wegnemen van mijn onzekerheid over of ik er wel mocht zijn. Wat zijn vrienden toch belangrijk in het leven! Dankjewel Colombia, dat je me weer in het openbaar hebt laten dansen na al die tijd! <3