Hop Hop door Peru
Daar was hij dan… mijn lief, rots in de branding, een van de mooiste mensen die ik ooit heb gekend, zo maar in Lima, Peru. Helaas was hij echter niet in mijn hotel. HUH? Na 8 uur reizen kwam ik aan in Lima, moe van het wachten in rijen die helemaal niet lang waren, maar toch ‘uren’ duurden voordat ik aan de beurt was. Wat is dat toch met Zuid-Amerika en efficiëntie? Op het moment dat ik 2 balie medewerkers van de 7, op hun telefoon zag staren gedurende 5 minuten (en dat is lang als je de eerstvolgende aan de beurt bent!) stapte ik er gewoon op een af en zei: inchecken? Lima? Manmanman frustratie tot en met natuurlijk ;)
Maar daar was ik dan; eindelijk goed en wel aangekomen in ons hotel, dacht ik. Maar nee hoor, er blijken 3 hotels te zijn in Lima met de naam Britania :’) dus stond ik ff verkeerd natuurlijk. Oke gelukkig was het juiste hotel maar 10 minuten lopen en vroeg ik mijn geliefde me tegemoet te lopen. En zo was daar dan het moment, dramatisch als in een film: Dami aan de overkant van de straat, bepakt met zijn bagage, breed wuivend, gevaarlijk het verkeer trotserend, om daarna alle bagage gelijktijdig neer te smijten en elkaar wijd en breed in de armen te vliegen. Spielberg had het zo kunnen overnemen.
Na een dagje de zon te hebben geadoreerd in Lima, gingen we van start met onze tour door Peru. Hoe we dat deden? Met de bus, de rode bus van Peru Hop. Een bedrijf dat je zo flexibel mogelijk door het hele land brengt, de belangrijkste highlights meepakkend. De tourguides die je begeleiden zijn allemaal jonge mensen, topfit en enthousiast vertellend over de volgende bestemming, wat er te doen is en hoe laat je weer verwacht wordt. Je wordt netjes bij je hostel/hotel gebracht en vanaf een bepaald punt weer opgehaald. Zeer over te spreken! De nachtbussen daarentegen…, oioioi. 2x in 5 nachten hebben we de nacht in een bus doorgebracht, zo eentje die heel hoog en breed is, een dubbeldecker. Bijna een gebouw. Daar trekt de chauffeur zich echter niets van aan…, die gast erop los alsof hij in Mariokart de wedstrijd wil winnen. Hobbel de bobbel, want de wegen zijn natuurlijk niet recht, vol met bochten en gaten. Nou goed, je moet er wat voor over hebben en we zijn heelhuids aangekomen op de eindbestemming: Cusco! ;)
Wat hebben we gezien onderweg? Nou bijvoorbeeld meer dan 1000 zeeleeuwen in hun natuurlijke habitat. Maar ook een oase midden in de woestijn! Het grootste meer van Zuid-Amerika (8000+ km2 groot), hoogst gelegen meer van de wereld (3800 meter hoog) en een paar van hun bewoners op zelf geconstrueerde eilanden van riet. De op een na grootste canyon van de wereld. Sneeuwtoppen in de Andes en zelfs een regenboog kleurige berg op 5300 meter hoog! Wat een beklimming was dat zeg! Ik dacht dat ik er nooit zou geraken, ik heb wel 20 keer overwogen een van de paarden te beklimmen om boven te komen, maar NEE, ik heb het volgehouden en de extreme hoogte getrotseerd! :D
Het fijnste vonden we het in de kleine stadjes en gehuchtjes, dichtbij de natuur en weg van de drukte van de stad. Hier konden we graag vertoeven, wandelingen makend met heel veel pauzes, genietend van het uitzicht. Heerlijk. Nu is het weer hier in de bergen, in het regenseizoen, je raadt het al… nat. Voeg daar nog de kou aan toe in de avond, nacht, ochtend en je begrijpt mogelijk wel dat ik toe ben aan een klimaatverandering! Dus vandaag gaan we naar de zee, de pacific ocean welteverstaan, in het noorden van Peru. Waar de zon hopelijk schijnt van begin tot eind, tot we weer terug komen naar NL. Ahoi!
Tot slot nog een (best belangrijke) gevoelsreflectie:
Wat bracht mij deze reis, deze periode van ontspanning/avontuur en bezinning? Het bracht mij naast heel veel mooie avonturen en fijne ontmoetingen, ook veel inzichten. Het bracht mij afstand van de dagelijkse beslommeringen, van het alsmaar door ratelende rad van het leven. Zo een langere reis plaatst dingen vaak in perspectief. Ik kreeg de kans om weer eens afstand te nemen van mijn prestatiedrang, een automatische drang die ik toch alweer zwaar te pakken had eind vorig jaar. Het bracht mij het inzicht dat ik het veel rustiger aan mag doen. Dat ik als mens dan nog steeds goed genoeg ben, mag ik nog meer gaan voelen… maar het eerste stapje is gezet; de geplande retraite van 30 april heb ik gecanceld voor mezelf. Want waar ik zo trots op mezelf was in januari, zo kritisch was ik nu alweer op mezelf; iets zei me dat ik nog minstens 3 retraites moest organiseren dit jaar, om tevreden te mogen zijn. Maar van wie?! Van wie moet dit?! Deze zelfkritische stem levert me veel druk op, ademnood, onzekerheid. Deze stem wil ik graag de ruimte geven om zichzelf te laten horen, maar dan niet ten koste van de rest van mij. Want wie ben ik als ik ervoor kies hier niet aan te voldoen? Wat dan nog als ik niet diegene ben die EN zorgmedewerker is, EN yogales geeft, EN masseert EN retraites organiseert, EN EN EN. Daarom dit besluit voor een simpeler leven, om goed voor mezelf te gaan zorgen komende tijd en weer terug te gaan naar de basis. Om terug te gaan naar mijn gevoel en te onderzoeken waar ik nu echt blij van word, voordat ik weer door ratel met al mijn plannen. Dat voelt nog niet zo simpel, maar ik heb er vertrouwen in dat zich aan zal dienen wat ik nodig heb in mijn leventje. Ik kijk ernaar uit dit te gaan doen in mijn nieuwe huis, in de rust en de ruimte. Want goh, dat is ook allemaal nog zo vers! Ik wil mezelf tijd geven, de druk mag van de ketel, en dat voelt goed.
