De jungle: ups and downs

De jungle: ups and downs

Na het avondje stappen deed ik rustig aan en bezocht ik een supermarkt om in te slaan. Waarvoor? Om naar de, naar mijn mening, mooiste plek op deze aardbol te gaan (maar dat wist ik toen nog niet). Ik wist wel dat dit de highlight was voor me in Colombia: een jungle gebied in de Sierra Nevada, waar junglebergen overlopen in de Caribische zee. Dit gebied heeft dus alles! Ik herhaal: jungle, berg en parelwit strand met helderblauwe zee. Nou goed, zo gezegd zo gedaan, ik had me ingelezen, ik had alles ingekocht, ik was er klaar voor. Back to basic: geen warme douche, geen privacy, geen luxe, enkel dieren,  natuur, vers eten en stilte. Vanuit mijn prachtige hostel met een 360 graden uitzicht over de jungle, ging ik op pad. Het zou 3,5 uur lopen zijn naar de eerste stop: playa Brava, waarbij je tijdens de wandeling een berg over gaat. Na het betalen van de entree (het is een national park), werd me een motortaxi naar boven aangeboden, iets wat me door andere reizigers werd aangeraden om te doen. 20 Minuten, veel angstzweet en spierpijn in mijn vuisten van het klemmen later werd ik gedropt. Mammmmmamia dat was stijl! Muchos gracias senior, het had me mijn leven kunnen kosten. Deze beste driver ooit ook weer betaald en toen kon het echte hiken beginnen. Ik vond 2 Duitse metgezellen waarmee ik het goed kon vinden. Al babbelend trokken we door de jungle en wat genoot ik zeg! Dit staat hoog boven aan mijn lijstje van favoriete dingen om te doen, hiken in de jungle is top!

En toen kwamen we aan, 3 uur later, in het paradijs. Nee maar echt. Dat het zo mooi zou zijn had ik nooit kunnen bedenken. Daarbij kwam de heerlijke hippie-sfeer van; slapen in een hangmat (niet heel comfortabel), buiten zijn, samen eten. Er kwam daar maximaal zo’n 20 man aan met een rugzakje, en verder hiken is geen optie. A: omdat het zo mooi is, B: omdat dat te zwaar zou zijn voor 1 dag. Dus iedereen die bij playa Brava aankomt blijft minstens 1 nacht en zodoende heb je al gauw een familiair gevoel. Totaal afgezonderd van de rest van de wereld genoot ik van mijn puzzelboekje, de dieren, het uitzicht, het gezelschap bij het kampvuur en de sfeer. En de sterrenhemel in de avond was verbluffend, aangezien je echt in the middle of nowhere zit. Ik heb nog nooit zo veel sterren kunnen zien, prachtig! In de ochtend ben je automatisch vroeg wakker (mijn hele reis eigenlijk al), maar op Playa Brava is dat wel echt prachtig hoor. Als de zon dan opkomt, het strand echt helemaal leeg is op een paar zielen na, en de golven mega hard tegen de rotsen slaan. OMG ik wil hier wonen!

Maar dan… diezelfde ochtend keek ik eens goed in mijn buideltje waar mijn geld in zit, want hier wilde ik natuurlijk nog langer de tijd nemen en blijven. Ik ging eens rekenen en kwam bedrogen uit! Geen dief, maar gewoon eigen stommiteit. Ik realiseerde me dat ik, er rekening mee houdend dat ik ook nog op het volgende strand een nacht moest doorbrengen, niet genoeg geld bij me had om mijn verblijf in playa Brava te verlengen! Zo rijk aan good vibes als ik me had gevoeld, zo arm voelde ik me toen dat besef binnen kwam. Ik moet bekennen dat ik echt totaal niet hiermee om kon gaan. Zeker omdat ik dit had voorbereid, ik had research gedaan om te weten wat er mee genomen moest worden, ik had hier mijn highlight van de reis staan, ik had mijn planning omgegooid om te zorgen dat ik niet tijdens de sluiting van het nationaal park aan zou kloppen, en dan gebeurt er zoiets onbenulligs dat ik het grootste deel van mijn geld in mijn koffer in het hostel heb gelaten (op slot). ‘Want ja: in Colombia neem je nooit meer geld mee dan je nodig denkt te hebben’ , ‘want ja, dieven en berovers’ . Ooooh wat was ik over de zeik van mezelf. Onderweg naar het volgende strand stonden de tranen me in de ogen, ik heb ook gehuild, ik kon niet meer genieten (al was het een prachtig pad). De wandeling was gelukkig zwaar dus ik werd terug in mijn lichaam geduwd, maar ook veel langer dan verwacht, dus ik was total-loss van binnen en van buiten op het einde van de dag. Tijd voor een gevoelsreflectie dan maar: Waar was mijn relativeringsvermogen, mijn humor, mijn dankbaarheid? Dit was voor mij de moeilijkste dag op reis ooit, Azie inclusief. Het gevoel kan ik omschrijven als een beperking van vrijheid, een van mijn belangrijkste waarden in het leven, maar dan NET NU?! Ik denk achteraf dat het leerzaam is geweest natuurlijk, de lessen van de jungle zijn hard en het was een diep dal van emotie. Wat leerde ik ervan dan? Zelfliefde en jezelf kunnen vergeven zijn een uiterst dierbare skill om te oefenen! Ik kan me nu iets beter inleven in mensen die niet zo bevoorrecht zijn als ik en die vaker iets moeten doen wat ze ECHT niet willen doen, omwille van financiële middelen of wat dan ook. Ik wilde daar gewoon niet weg, maar ik moest wel. Achteraf had ik mogelijk meer hulp kunnen vragen, door misschien een bedrag later over te maken naar de hostel-eigenaar. Geen moment aan gedacht, geen idee of hij dat zou hebben gedaan, mijn creativiteit was vervlogen met de golf van emotie.

De tweede nacht moesten we verblijven op een ander strand; cabo San Juan (verder lopen was geen optie). Toegegeven: de zonsopkomst is er heel mooi. Voor de rest was het, zeker op de dag van aankomst niet te doen, om tussen de toeristische campinggasten te zitten eten (zeer onsmakelijke maaltijd ook nog eens) en uit de magie van playa Brava gerukt te zijn. Ik kwam uiteindelijk op dag drie nog langs mega mooie stranden, langzaam mezelf herpakkend door een mooi stuk jungle. Helaas gewoon wel drukker met een heleboel dagjesmensen.  

De dagen erna heb ik nog een hele fijne tijd gehad in de jungle, heb ik een andere afgelegen plek bezocht waar je niet zo ver naartoe hoeft te lopen en waar retreats worden georganiseerd. Een heilige plek met goede energie die ik wel kon gebruiken na 5 nachten geen privacy te hebben gehad. Hier heb ik me een paar dagen rust gegund, heerlijk gezond gegeten, aan yoga en meditatie gedaan, om bij te komen en mijn lichaam en geest te laten verbinden voordat ik weer op avontuur ga naar de stad!

Deze ervaring, ik kijk er met een klein glimlachje op terug, dankbaar schrijvend tussen de kikkergeluiden en het bulderende water van de Rio onder mijn boshuis. Het was overweldigend mooi, en overweldigend verdrietig tegelijk. De roze en de grijze bril heb ik allebei op gehad, dankjewel natuur dan maar?