Nepal: de nieuwe(of oude) wereld?

Ik verlaat Siem Reap met een klein beetje pijn in mijn hart. Het voelt toch oneerlijk om de rest van Cambodja in te leveren voor de yoga in Nepal. Het voelt alsof ik nog niet klaar ben met rondtrekken. Nog niet klaar met de spontaniteit, de vrijheid, het euvel en het ongemak van het backpacken. Ook al ben ik er nog niet klaar voor, het gaat toch echt gebeuren. Na 2 dagen reizen in een temperatuur van 38 graden (je kunt dus NOG meer zweten dan ik al had gedaan) kom ik aan in het prettig koelere Kathmandu. Mijn liefste vriendinnetje Vera haalt me op en dat is maar goed ook, want Nepal is wel ff wat anders kom ik achter! In het vliegtuig zag het er al anders uit; de bouwstijl van de huisjes en de grote lege ruimte er tussen in. Ruimte voor prachtige bergen tot wel 8000 meter hoog! Het enthousiasme voor mijn lang verwachte bezoekje aan Nepal komt naar boven. Hallo Himalaya :) 

Maar dan...

Tijdens de immigratie op het vliegveld word ik uit de lange rij geplukt samen met nog wat andere blanke Westerlingen, om vooraan te worden neergezet. Verbluft kijk ik om en ik voel van alles door elkaar; Schaamte (serieus? Iedereen kijkt naar mij. Waarom ik?), hebzucht (oh maar dit scheelt wel veel wachten zo!), schuld (ja maar die mensen achter mij hebben toch net zo veel recht en tijd?), wantrouwen (ja en hoeveel betaal ik dan extra voor dit?) en verbazing (serieus? Serieus?). Na deze 5 seconden van verbijstering en besluiteloosheid kijk ik voor me, dan glimlacht de (achteraf semi-flirtende) immigratie officier naar me en ik loop naar voren. Tegen de immigratiedienst ingaan heeft denk ik nog nooit iemand het land in geholpen, dus zonder omkijken krijg ik mijn stempel, bedank ik de officier voor zijn compliment over mijn uiterlijk en loop ik door. Bij deze mijn oprechte excuses aan alle Aziaten in die rij, voor het meewerken aan positieve discriminatie: SORRY! De toon is gezet; de toon van corruptie, seksisme en discriminatie dan he. Hallo Nepal ;)

Enfin, dit weer gauw vergetende stap ik met mijn (inmiddels weer veel te zware) backpack achterop de tootle (scootertaxi). “YES met de wind in mijn haren suizend door de stad”, denk ik nog... In plaats van wind suist er zand en stof door mijn haren (en in mijn ogen en mond), hobbelend over de extreme staat van wegen ;) oja verwachtingen zijn gevaarlijk in Azie he. Ik mag een nachtje bij Vera en haar Nepalese familie logeren. Ik maak voor het eerst kennis met de lieve Nepalezen die zo goed voor elkaar (en anderen) zorgen. Inmiddels half-local Vera wijst me de weg in huis en door het bos der culturele do’s en donts, en ja dat zijn er nogal wat. Ik leer voor het eerst te eten met mijn handen (lees: rechterhand), ik leer wat ik moet doen als ik iemands voet per ongeluk aanraak, ik groet met de handen voor mijn borst, ik proef de overheerlijke Nepalese keuken, ik leer dat je in Nepal nooit een nee hoort, dat je vragen via een ander moet stellen, dat iedereen heel begaan is met elkaar (zelfs vreemden) en ik geniet volop van deze kennismaking met oud & nieuw. 

Nu ik met een prachtig uitzicht op een berg in Nepal zit te schrijven, terwijl het buiten knetterhard onweert, voel ik me weer meer dan dankbaar dat ik dit mag meemaken allemaal.