Laos: terug naar de basis

Wat is de basis? In Azië is de basis dat je niets moet verwachten, behalve dat je hoogstwaarschijnlijk te veel betaald voor weinig. Zo ook voor deze geweldige leren busstoel uit het jaar 1951 zo schat ik in, voor de toiletstops die we maken (gewoon een berm zonder beschutting waar zowel man, als vrouw, als monnik de behoefte doet). Voor elke tempel, attractie en voor elk natuurschoon betaal je. Ja zelfs als er absoluut niets aan de weg naar het geweldige viewpoint is gedaan, betaal je. Laos is hier heel goed in , zo bleek toen ik voor de zoveelste maal een onvriendelijk kijkende man moest betalen om door te mogen lopen. Mijn poot stijf houden tegenover bedrieglijk lachende tuctuc chauffeurs, die dan aan het eind van de rit de prijs ff verdubbelen, lukt me totaal niet. Als vrouw alleen maken ze het je ook niet gemakkelijker heb ik het idee. Ik voel me alsof ik Azie opnieuw net binnen ben gekomen.

Daarentegen is het hier wel prachtig hoor; super mooie bergen beklommen in het Karstgebergte aan de rivier Nam Ou. Geziplined voor het eerst! Gebowld, want dat doe je hier na 23:00u als alles dicht gaat. Mooie watervallen met felblauw water gezien. Yoga gedaan aan de Mekong rivier bij zonsopkomst. Weer in gehuchten geweest waar de kippen, varkens en buffalo’s lekker vrij rondwandelen... het doet me denken aan Noord-Vietnam waar ik deze reis ben begonnen. Er is zo veel moois gebeurd sindsdien en als gast in dit land glimlach ik breed en laat ik me meevoeren door de velden, langs meren en bergen in deze veel te oude bus die elke 2 sec toeteren moet en elke paar minuten stopt om hard gillend nieuwe mensen in te laten stappen. Azië je wordt bedankt, ik laat me niet gek maken. Alleen maar loving kindness ;)

De locale bus bracht me naar Thakhek in centraal Laos. Daar ben ik begonnen aan de Thakhek loop; een route van 450 km die je per motorbike aflegt. Het gaat door prachtige bergen heen, langs vele grotten en mooie watervallen. Eenmaal onderweg zag ik een bordje met: ‘Thong lor cave 56 km through the valley’. Ik dacht: leuk! Dus ik vrolijk op weg over zandpaadjes, denkend dat ik wel terug ga als het te moeilijk wordt om mijn scooter te manoeuvreren. Nouuuu, dat moment was ik na een uur al lang gepasseerd natuurlijk en deze weg door de prachtige vallei was zeker niet bedoeld voor een blonde tourist als ik :’) 4 uur lang bulderde ik door de moeilijkste obstakels, langs alleen maar locale gehuchten zonder Engels sprekende mensen, langs biggetjes, buffalo’s, ganzen en hele mooie uitzichten. Op sommige momenten dacht ik: ojee als ik hier maar uitkom voor het donker wordt! Uiteindelijk kwam ik aan in een gehucht waar ik na een tijdje uitvogelde dat ik de boot kon nemen naar de grot. Fiuuuw! Het mannetje bood me aan om mijn scooter mee te nemen naar de andere kant van de grot... dus ja oke dat lijkt me dan een goed idee, mogelijk kom ik dan weer in de beschaving terecht. Op zijn Aziatisch werd mijn scooter op bootje getild. Mijn twee tourguides hadden het zwaar, maar het is gelukt hoor. Op het smalle bootje met mijn scooter voeren we door de grot. Wauw, ik heb nog nooit zo een grote grot gezien. Echt prachtig en heel indrukwekkend. Nadat mijn mannetjes weer hard hadden gezwoegd (ik trouwens ook want het waren paadjes die echt niet voor de scooter waren gemaakt) kon ik door naar het volgende gehucht. Dit keer over een asfaltweg! Halleluja! Wat een avontuur weer, ik ben blij dat er niks gebeurd is onderweg.

Laos wat ben je mooi, zo zo mooi. Ietsje te avontuurlijk achteraf ;) de rest van de loop heb ik met vlag en wimpel over de gebaande paden afgelegd.

Tot ik er de laatste avond achter kwam (in het donker!) dat mijn lichten van de scooter niet werkten. STRESS want de weg waar ik over moest was nog druk bezet met vrachtwagens en ander verkeer (van lantaarnpalen is hier natuurlijk geen sprake). Pfff, in mijn beste gebarentaal heb ik voor elkaar gekregen dat ik een hoofdlampje kon kopen en naar het eerste beste guesthouse werd begeleid. Blij met de lieve locals rondom Thakhek! Het dichtsbijzijnde guesthouse bleek een climbers home te zijn, waar bergbeklimmers wonen dus. Een hele leuke plek welke me veel herkenning bracht uit mijn jeugd in Waspik met de barry’s :) het minder goede nieuws was dat er alleen nog een tentje vrij was voor mij om in te slapen. De brug over de rivier, die ik in het donker over moest, maakte het nog een beetje uitdagender :’) ik heb barslecht geslapen met het krekelkoor in de ochtend, het koeiengeloei en het idee dat elk moment mr. Cobra kon komen aansissen. Maar ach eind goed al goed.

Inmiddels ben ik via Pakxe (weer oh zo mooie watervallen) op Don Det aangekomen. Een van de zogenaamde 4000 eilanden in het zuidelijkste puntje van Laos. Het is hier bloedheet, maar de Mekong zorgt voor voldoende verkoeling. Ik voel me weer even op vakantie in plaats van op reis. Strandjes, zonnetje, muziek en cocktails in tropische barretjes, ondergedompeld in de layed back eilandsfeer. Nog even genieten voordat ik naar het koudere Nepal ga