Intermezzo 4: Boeddha voelt het beter

Volg de weg van Boeddha en gij zult voelen ipv denken. En dat dat een goed idee is DENK ik wel, want ik heb geleerd dat 95% van ons dagelijks gedachtegoed niets nieuws bevat. We denken dus elke dag dezelfde gedachtentrein en laten ons hier enorm door leiden. Onze eigen bubbel van overtuigingen en aannames bepaalt daarmee al gauw wat we voelen, zo hobbelen we achter de feiten aan. Als je je goed wilt voelen en als je wilt doen wat goed voelt, moet je daarvoor wel eerst weten wat je voelt, en dan ook nog eens wat dan goed voelt. Hiervoor moet je dus goed leren voelen. Dat is waar ik naar streef, middels bewust ZIJN en dagelijks mediteren. Weten wat ik voel en waar ik mij op wil focussen.

Gedachten zijn vaak ook echt niet te vertrouwen (je gevoel ook niet altijd natuurlijk), maar het lukt me steeds beter om mijn gedachtengang te observeren als derde persoon. Als je dit goed kunt geeft het je de ruimte om een keuze te maken in je reactie op een situatie, in plaats van reactief door het leven te gaan. Daarin ligt volgens mij een van de grote sleutels tot verbetering van de wereld verscholen.

Waarom nu ook alweer het boeddhisme? Nou allereerst omdat het boeddhisme wel leringen vertelt, maar je niet precies zegt wat je zou moeten doen of zou moeten laten. Het nodigt je uit tot onderzoek, zo van: kijk maar of het je aanspreekt en onderzoek zelf waar de waarheid voor jou in zit. Vind je het niks? Nou goed even goede vrienden. Het komt op mij over als de meest gezonde vorm van geloof, een geloof in het goede van de mens en in zijn eigen kunnen. Niet te hedonistisch weliswaar, een middelmatig leven is het gelukkigste leven, zeggen ze.

Waarom? Nou, want alles gaat voorbij. Het allergelukkigste moment (zoals wanneer je voor het eerst in je leven een wilde olifant van heel dichtbij mag zien) en het aller ongelukkigste moment ook; zoals wanneer je per ongeluk toch echt een taxibusje hebt geboekt voor 100 euro i.p.v. 100 Thaise baht (omgerekend 3 euro). Of het moment wanneer je als Thai voor het eerst een zout dropje voorgeschoteld krijgt door een Nederlandse toerist (die gezichtsuitdrukking is onbetaalbaar!) :’)

Het lijkt dus een goed idee om je niet te veel te hechten, zowel aan het gelukkige als aan het ongelukkige. De gulden middenweg is de weg van Boeddha, ‘gewoon normaal doen’ zou ik ervan maken.

In het moment kunnen zijn maakt voor mij het geluksgevoel groter, maar de pech kleiner. Op het moment dat er hier iets misgaat blijf ik er gewoon bij met mijn gevoel en zie ik mijn gedachten passeren. En als vanzelf gaat het over. Ik waardeer de kleine dingen op reis het meest (zoals een eitje op je rijst in de vorm van een hartje). Het simpele gevoel dat NU, op dit moment, alles goed is. Dat vind ik een fijn gevoel, waar ik me vaker bewust van ben. Want op reis is ook vaak iets mis hoor, van kwaaltjes en pijntjes tot ongemak en onduidelijkheid. Ongeluk zit in een klein hoekje in Azie. Of je er dan voor kiest om eronder te lijden is aan jou.

Vandaag heb ik met een 23 jarige boeddhistische monnik gepraat die zelf voor dit leven als monnik heeft gekozen. In alle nederigheid vertelt hij over zijn leven in het klooster, hoe hij zijn dagen invult en wat hem dan zo aanspreekt aan het boeddhisme. Wat een fijn gesprek. Ik mocht zelfs met hem op de foto, al zie je dat hij flink afstand houdt. Het blijkt dus zo te zijn dat hij een vrouw niet mag aanraken of iets direct aan haar mag geven of mag aannemen. Dat is enkel een van de vele beleefdheids regels die gelden voor monniken. Ik wist maar de helft op het moment van gesprek, maar hij bleef heel kalm en aardig. Monnikschap is blijkbaar dan toch weer wel aan regels gebonden ;)

Ik ga het ervaren in Noord-Thailand binnenkort. In de bergen in een boeddhistisch klooster ga ik 10 dagen offline, samenlevend met monniken, mediterend de verlichting opzoeken. Eens kijken hoe dat zo gaat..