Hoi An en de High Van Pass

Na weer een verrukkelijke busrit naar het in centraal-Vietnam gelegen Hoi An. Lees: 12 Uur op en neer hobbelen zonder enkele communicatie, nadat er 2 vreemde stops waren gemaakt voor het uitwisselen van planten. Daar was dus de bezetting van het gehele bagageruim van de bus voor gebruikt :’)

Eenmaal aangekomen in Hoi An was het 6 uur in de ochtend. Samen met mijn reisvriendjes verkende ik de stad en het bleek een mooi klein stadje te zijn met veel toerisme. Diezelfde avond zou er een boeddhistisch festival plaatsvinden, het volle maan festival. Hierbij worden de doden herdacht. Alle lichten in het stadje gaan uit en er worden enkel lantaarns aangestoken. Kaarsjes versierd als bloemen worden op het water gelaten als eerbetoon. Een heel mooi aangezicht. Super fijn om deze bijzondere ervaring te delen met lieve mensen. Ons groepje van drie ging na 6 dagen weer uit elkaar; Celine ging naar Saigon en Bruno en ik gingen met de scooter naar Hue; een tochtje van 5 a 6 uur door een super mooie bergpas. Geweldig genoten van het uitzicht en van het scooter rijden zelf, want dat vind ik me toch leuk! Gedachten over het willen halen van mijn motorrijbewijs in Nederland zijn opgekomen. Wie weet. Hue blijkt niet zo een mooie stad; erg toeristisch en een opdringerige manier van benaderen. De stad waar je elke 5 meter een scooterrijder tegenkomt die vraagt of je trek hebt in marijuana wil ik weer gauw verlaten. Ik neem de volgende dag afscheid van Bruno de Portugees met zijn snor (hij lijkt op Mario van nintendo). Tijd om weer even alleen te zijn. Dit doe ik in Phu Quoc; een eiland in het zuid-westen van Vietnam tegen de grens van Cambodja aan. Het ligt in de golf van Thailand. Het is weer even wennen om alleen te zijn. In mijn bungalowtje met buitendouche en toilet, maak ik het gezellig met de door het hotel geleverde oploskoffietje op de patio. Ik lees wat en zwem in het zwembad. Wederom huur ik een scooter om het eiland te verkennen. Ik bekijk de zonsondergang en opkomst aan het parelwitte strand met palmbomen. Geweldig zou je zeggen, maar er is een minpunt aan dit eiland en het stinkt! Ja letterlijk, want in Phu Quoc (en de rest van Vietnam trouwens ook) kent men de term recyclen volgens mij niet. En al zouden ze het kennen, het kan ze geen bal interesseren volgens de mensen die ik erover spreek. Ze gooien al hun plastic en ander vuil gewoon in de natuur. Op het strand, in het bos en overal waar je loopt zie je dus ook afval. Super zonde is het! Phu quoc was hierin het dieptepunt, ik heb het zo erg nog niet gezien. Er is wel een afvalpunt op het eiland, een mega grote hoop of 10 waar het zodanig stinkt dat je er niet in de buurt kan blijven. Tenminste, naar mijn mening dan, want toch zag ik een dorp gebouwd van armoedige hutjes vlak naast de vuilnisbelt. Heftig.

In de dagen dat ik weer alleen ben word ik geconfronteerd met mijn altijd aanwezige zelfkritiek. Telkens weer zegt mijn hoofd tegen me dat ik het niet goed genoeg aan het doen ben. Wat dan hoor ik je vragen? Vooral het bewust omgaan met mijn tijd. Het lukt me moeilijk om gefocust te blijven op spirituele groei in plaats van te luieren. Alsof alles zo efficiënt mogelijk moet altijd. Had ik nu, na een maand, niet al meer moeten hebben ontdekt? Meer tot mezelf moeten zijn gekomen? Wat voor verschil gaan deze maanden maken als ik zo door ga? Dit soort gedachten dus. Ik observeer ze en constateer dan het volgende cliché: je kunt wel van plaats veranderen, maar dat verandert nog niks aan jou of aan je situatie. 'Andere plek, dezelfde shit', kunnen we ook wel zeggen. Dit cliche was natuurlijk wel bekend, maar nu merk ik het zelf op en dat is wel leuk :) anderzijds heb ik inmiddels al wel een boel zelfkennis opgedaan hier. Gedachtenpatronen doorzien gaat net iets makkelijker als je ver van huis bent. Ik lijk ze eerder te herkennen en leer mezelf dus toch een beetje beter kennen. Dit neerhalen van mezelf, als een soort stemmetje van een strenge ouder zijnde, zal zichzelf niet zo maar veranderen. Wat volgens mij helpt is dankbaarheid inzetten als tegenbeweging. Als ik me bedenk waar ik allemaal dankbaar voor ben in mijn leven, dan word ik vanzelf ook positiever tegenover mijzelf. Een goede tijd van het jaar ook om hier extra mee bezig te zijn uiteraard ;) goed om je te bedenken wat je allemaal hebt, wat er al is. Een heleboel liefde van vrienden en familie bijvoorbeeld, de mogelijkheid om dit te doen, gezondheid in het algemeen maar vooral ook dat mijn voet het na de operatie zo fantastisch goed doet, sommige spullen, een dak boven je hoofd, mooie natuur, alle gekko's in mijn bungalowtuin, dat ik het warm heb, dat mijn hart klopt, dat nieuwe mensen ontmoeten je veel kan leren.. etc etc. Zo kom ik vanzelf ook op dingen waarvan ik vind dat ze goed gaan en zijn gegaan.

De kerstdagen breng ik voornamelijk alleen door met mijn routine van mediteren, zwemmen, oploskoffie en oplosnoodles. Wie doet je wat, een fijne kerst onder de palmbomen aan de zee.

Tweede kerstdag sluit ik het hoofdstuk Vietnam. Een super leuk land met veel diversiteit in de natuurgebieden. Prachtig was het en ik heb er erg van genoten. Dat ik nu alle tijd voor mezelf heb en op avontuur ben is al heel veel waard. Nu op naar Thailand, ben benieuwd!