Hello Thailand!

Een van de eerste dingen die ik in Thailand heb gedaan is mijn telefoon in de zee gedumpt. Zo, dat is dat! Nee maar dat was even schrikken zeg, dan merk je hoe afhankelijk je bent van dat apparaatje. Nu, dik twee weken later, heeft een Thaise magicman hem gerepareerd. WAUW, een wonderkind. Zelfs mijn kapotte scherm heeft ie meteen vervangen, dus eigenlijk heeft hij mijn telefoon zelfs verbeterd :’) het moment van paniek heb ik goed doorstaan al zeg ik het zelf. Hierin merk ik dat dagelijks mediteren echt zijn vruchten afwerpt. Een goede oefening in het onthechten van spullen en comfort waren deze twee weken voor me. Loslaten en meegaan op de flow. Bedankt lieve zee, leuk en aardig hoor, maar ik vertrouw je voor geen meter.

Toch ben ik nog steeds omringd door de zee, door de golf van Thailand. Nou een golf was het me wel; een en al layed back life hier op de eilanden in het zuiden. Eerst Koh Tao, een super klein eiland met veel duikers, snorkelaars en hele mooie viewpoints. Hier was het waar ik spontaan besloot voor oud&nieuw te blijven. Het psyfestival waar ik naartoe ben geweest heet The Experience en het was ge-wel-dig. Zo veel fijne, eerlijke mensen en liefdevolle energie. Een klein maar fijn festival boven op een berg met uitzicht op die gevaarlijke Thaise golven.

Oke genoeg nu, het is al 2 januari, aan alles komt een einde, dus alle hippies naar bedje toe. Tegen de tijd dat ik uitgerust was en klaar was om het eiland te verlaten werd er onrust gezaaid. ‘No more boats, big waves’, werd ons verteld. Storm Pabuk is coming... pompompommmm (een duister trommelgeroffel). Okay, daar zit je dan op het mini eiland.. je afvragend of het serieus gevaarlijk gaat worden of niet. Beelden van andere orkanen en tsunami’s in de wereld schieten wel even door je hoofd. Maar goed het viel uiteindelijk reuze mee, enkel heftige regenval en af en toe wat onweer erbij. Dit duurde 2 dagen. Best gezellig was het zelfs toen de stroom 11 keer uitviel en we ons kaartspel bij kaarslicht voortzetten. Op een paar overstromingen na (een spontane rivier in de achtertuin bijvoorbeeld) was de schade op het eiland goed te doen. Na 10 dagen Koh Tao was het dan toch echt ontzettend tijd om te gaan. Op naar Koh Pahgnan, een buureiland. Hier weer hetzelfde verhaal eigenlijk: in de planning vooraf 4 dagen ingerekend, achteraf 2 weken blijven. :’) wat is dat toch hier?!

Nou ik weet wel wat het is hoor, i love Koh Pahgnan! :D de sfeer hier is geweldig! Wederom een en al hippiecultuur. Allemaal mensen die leven op een bewuste, milieuvriendelijke, zelfonderzoekende, onveroordelende, liefdevolle wijze. Ik ben in een yoga/meditatie centre terecht gekomen waar ik alleen maar deze dingen de hele dag hoef te doen. Tenzij ik liever aan het zwembad lig te lezen, te schrijven of een mountainbike pak en mezelf een ongeluk zweet met prachtige bergen om me heen. Dagelijks krijg ik de overheerlijkste vegan buffetten voorgeschoteld. Living the good life, en hoe! Het voelt fijn om bij te tanken op deze inspirerende plek. Ik heb echter ook gewerkt; ik heb me ontwikkeld tot reiki master level 1. Een interessante cursus waarin je leert om energetisch te helen. Ik sta nu dus in verbinding met de energie van het universum, dit is geheel met rituele inwijding gegaan. Ja mensen, zweveriger dan dit wordt het niet, dit is wel de max wat mij betreft. Mijn chakras zijn uitgebalanceerd, dus ik kan weer verder met mijn leven ;) nee zonder gekheid (de scepticus in mij blijft namelijk protesteren), ik voel dat er waarheid in zit. Ik ben erg blij met mijn diploma en de nieuw opgedane kennis. De energie op dit eiland is een en al gericht op zelfontwikkeling, ik geniet er enorm van. Zo ook toen ik zondagochtend deelnam aan een goede sessie ecstatic dance... prachtig hoe een hele grote groep random bij elkaar gekomen eerste klas hippies, geheel in nuchtere staat, volledig uit hun bol gaat op de meest vage klanken in een piramide op een berg (wederom aan de zee). Stel je nu even voor: je begint met mediteren, zittend in kleermakerszit en hand in hand met een stuk of 100 vreemden, waarna je samen 3 keer luidkeels het OHMMMM geluid maakt (wat trouwens een heel machtig geluid creëert met zo veel man! Het geluid van het universum duidelijk vertolkt). Dan gaat de muziek aan op standje hard en vaag, en mensen beginnen precies dat te doen wat zij op dat moment voelen. Van langzaam tot snel, van kruipen over de vloer tot jezelf op je tenen strekkend over een ander heen bewegen. Ja want afstand en nabijheid worden al direct net zo vage begrippen als dat de muziek vaag is. Maar het contact, als pure mensen, onbekend maar toch zo verbonden, voelt echt ontzettend fijn! Ik verbaas me telkens weer over hoe veel vreugde vrijheid brengt. Het gevoel dat je alles en niets kunt zijn, dat je samen zo veel moois kunt creëren. Oke goed, je snapt misschien wat ik bedoel, misschien is het ook maar vage hippietaal wat ik uitsla onder invloed van dit heerlijke eiland. Either way, i am loving it. Ik ga nog volop ervan genieten, in het hier en nu zijn en ik kom zeker weer hier terug! Mogelijk zelfs al snel, want mijn gevoel en gedachten gaan sinds ik hier ben uit naar de toekomst en het lijkt me een goed idee om de yogadocent-opleiding te gaan doen hier. Of misschien in Nepal. 

Nieuwe energie, nieuwe focus, nieuwe weg!