Intermezzo 3: daten

Wat is daten nog tegenwoordig, als je op je telefoon iemand uitkiest en waar dan ook ter wereld hetzelfde trucje toe kan passen. Zoals in Vietnam in Hanoi, waar ik al wachtend op mijn vliegtuig Tinderde (simpel tijdverdrijf) en de Caribbeaanse, good looking guy Christmas naar rechts swipete. Ja hij heet serieus kerstmis, maar dan in het Engels. We hadden een match (zo heet dat op tinder als je iemand op bijna enkel zijn uiterlijk voorkomen positief beoordeeld) en het contact was gelegd! Het bleek een Canadese medereiziger te zijn, die zelf al een paar maanden onderweg was in Azie. Bleek het toeval nog groter toen we erachter kwamen allebei diezelfde avond naar Saigon te gaan. Ik met het vliegtuig en hij in een bus. Goed, prima... dan zullen we daar misschien wel een drankje gaan doen spraken we af, to be continued dus. ‘Er zal wel niks van terecht komen’ zei een stemmetje in mijn achterhoofd, want ja Saigon is een miljoenen metropool waar je elkaar vast niet gaat vinden of te druk bent met telkens verschillende agenda’s. De dag na aankomst had ik besloten naar een hotel te gaan met een lekker zwembadje erbij (Die spacecapsule slaapzalen, zoals ik al had laten zien op de foto’s). Ik had niks meer van Christmas gehoord. Loop ik daar echter de hotellobby in, zie ik me toch een good looking guy op de bank zitten! Ik denk: NEEEE DIT MEEN JE NIET!? En in plaats van op hem af te stappen begin ik schaamtevol en wild op mijn telefoon te friemelen om te kijken of hij het inderdaad is. Jeetjemina wat een spontaniteit straalt ervan af zeg ;) en jawel hoor het blijkt hem te zijn. Hoe bestaat het in het grote Ho Chi Minh waar je vast een miljoen of meer hotels hebt om uit te kiezen. Nou zo gezegd zo gedaan spraken we af voor een drankje op de rooftopbar, net zo makkelijk dicht bij huis ;) mijn enthousiasme over deze ongelooflijke kruising van onze wegen werd echter niet echt weerspiegeld. Sterker nog, hij vond het vrij normaal dat dit gebeurde, want ja je houdt gewoon van dezelfde dingen en kiest voor hetzelfde hotel. Logisch vond hij. Uhm, tja dat zal dan wel i guess? Minuut na minuut verstreek pratend met de social worker (die naast zijn werk nog een eigen schilderbedrijfje heeft opgezet) werd mijn stemming serieuzer en somberder, niet zo best. Ik dacht nog: wat een goede match is dit; Iemand die kan communiceren (of daar in elk geval een iets uitgebreidere oefening in heeft gehad) en een zelfstandige vent, wat kan er nog misgaan? Nou ja de rest dus, de klik zoals men wel eens zegt was zwaar afwezig. Het was alsof ik de marathon had gelopen na dit drankje met hem. Doodmoe werd ik ervan, er zat geen humor of niks in ons gesprek. De volgende dag zaten we samen op dezelfde tour naar de Mekong Delta (mooi riviergebied) en ik dacht: ach laat ik het nog eens proberen, en met volle moed en nieuwe energie ben ik het weer aangegaan dit contact. Maar wederom liep het nergens op uit en zocht ik al gauw liever contact met iedere andere tourgezel dan met hem. De donkere Canadees die zich vooral vaak benadeeld voelde in dit werelddeel, die klaagde over de mensen en vond dat hij meer respect verdiende. Zuchtend en steunend verliet ik deze slachtofferscène, al proberend om begripvol te zijn maar eigenlijk zoekend naar ademruimte. Het is aan te nemen dat een tindermatch in 9 van de 10 gevallen zo een mismatch zal zijn. 

Het bestaan van tinder (of elke andere datingsite) ondersteun ik wel, ik vind het wel een handige manier om anderen te ontmoeten en je hebt tenslotte de keuze. Zo lang je je verwachtingen niet te hoog inzet zit je wel goed. Het is altijd nog beter dan uitgehuwelijkt worden voor je 14e, zoals in de locale stammen hier in de Highlands van Vietnam nog steeds gebeurd. Bijzonder was het om kennis te maken met een echte stam uit een bergdorpje. Ze wisten niet wat ze zagen toen ze onze groep van 9 blanken aan zagen kwamen lopen. De tour werd georganiseerd door een voormalig bergdorpbewoner, dus sprak hij het dialect goed en kon hij de angst van de dorepelingen sussen. Hij vroeg gaandeweg aan meerdere dames of we misschien kennis mochten maken en in een van de huizen mochten kijken. Na 2 afwijzingen (op een manier waardoor ik dacht dat ze ons het licht in de ogen nog niet gunde) hadden we beet. We mochten binnen bij een heel oud dametje (84 jaar bleek later). Ze verontschuldigde zich voor de stoffigheid in haar huisje (bestaande uit 1 kamertje van misschien nog net 10m2 zonder vloer en met enkel houten muren en dak) Gek hoe dit zinnetje dus universeel lijkt te zijn: ‘let niet op de troep / sorry voor de rommel’, als je iemand je huis laat zien. Terwijl, ja, ga maar eens netjes afstoffen als je vloer uit zand bestaat :’) 

Langzaam druppelden er steeds meer dorpelingen binnen (of buiten naar binnen glurend) want het was eng maar toch ook wel interessant die witte mensen. De vrouwen hadden een heel donkere huidskleur, als Indiërs ongeveer. Ze praatten allemaal door elkaar (dat is heel normaal) en heel erg hard, alsof ze boos waren. Ze keken ook boos en maakten wilde hoofdschuddende- en handgebaren. Dit was een grappig gezicht, want onze gids vertaalde daarna het kabaal aan door elkaar heen schreeuwende vrouwen als: oh nu zeiden ze gewoon dat de kinderen maar een halve dag naar school gaan in plaats van een hele dag. :’) onze geschrokken gezichten werden elke keer iets minder als ze weer aan het woord waren geweest.

Ze hebben heel andere gewoonten en gebruiken. Zo wordt in de kindertijd al besloten welke kids met elkaar zullen gaan trouwen. Het is de gewoonte dat de familie van de vrouw van het verse koppel, een rijkelijk bedrag betaald aan de familie van de man. Hoe vlijtiger de man is, hoe meer er gevraagd wordt voor de man. Er wordt dan ook gezegd dat je beter niet verliefd kunt zijn als aanstaand trouwkoppel, omdat de familie van de man dan erg veel geld kan vragen. Aangezien liefde niet omkijkt naar geld. Die betaling geschied overigens meestal niet in geld, maar in bijvoorbeeld buffalo’s of antieke spullen. Zo hebben we een trommel gezien van wel meer dan 500 jaar oud. Nou goed, nadat de man dan dus uiteindelijk gekocht is, is hij letterlijk eigendom van de vrouw en haar familie! Dat betekent dat hij moet werken op de boerderij van de familie en toestemming moet vragen voor het minste of geringste. Zoals bijvoorbeeld of hij een rookverslaving mag beginnen, heel normaal toch? Ze verdienen wat bij van de koffiebonenteelt en zijn vrijwel zelfvoorzienend. Wat ze niet hebben ruilen ze met andere dorpelingen. Er lopen genoeg boerderijdieren rond welke ze eten. Zo zat er ook tijdens ons hele bezoek een mooie haan in de hoek aan een touwtje. Ik hoop dat ie genoten heeft van zijn laatste uurtjes. Oeioeioei. Tenslotte hebben ze katoenplanten in de omgeving waarmee ze kleding weven. Een van de dames heeft het ons laten zien en het ziet er prachtig en moeilijk uit. Helaas heb ik geen enkel beeldmateriaal, want de dames geloven niet wat ze zien als je je mobiele telefoon uit je zak haalt en bovendien denken ze dat het hen ongeluk brengt als je een foto van ze maakt. Bijgeloof is nog zoiets: ze geloofden 100 jaar geleden nog in draken, maar sinds de Fransen er kwamen zijn ze bijna allemaal katholiek :’) er zijn kerkjes en elke zondag zijn ze er te vinden. Bizar. Daarnaast zijn ze ook bang om te gaan reizen en bang voor uilen. Als er namelijk een uil (volgens hen de koning der vogels) bij je huis komt zitten en gaat roepen, dan gaat er iemand dood in je familie. Knetterinteressant dit allemaal dus, echt een mooie ontmoeting. De dames hadden nog wat vragen voor ons en boden wat te eten aan. Zo heb ik nog even tussen neus en lippen door rat geproefd, lekker met kruidenmix van gember, peper en citroengras ;) toen we zeiden dat we moesten gaan wilden ze oprecht dat we nog bleven, om ons aan hun mannen te laten zien. We namen wat kleedjes mee als souvenir en ze wilden het geld wat we ervoor gaven niet eens aannemen. Onvoorstelbaar hoe arm je kunt zijn, maar toch volstrekt gelukkig in je zelf geconstrueerde wereld waar niemand je wat doet. Na aandringen namen ze het geld aan. Ik verwacht dat ze een groot feest zullen hebben ervan, want waarom zou je geld sparen als je alles al hebt? Een fijne gedachte. Nou ja tenminste, als je al getrouwd bent dan hoef je dus niet meer te sparen.. dan moet ik toch nog even rustig aan doen denk. En blijven daten. Hmm. 

De beste date die ik tot nu heb gehad in Azie was tijdens het avondeten met een jochie van 9 jaar oud dat erg leuke vragen stelde en vertelde over zijn leventje. Zeer geïnteresseerd was ie, ook in mij en hij sprak nog goed Engels ook! Dat ie echter Goku San als favoriete dragonball z character had vond ik een beetje cliché, jammer hoor ;)