Saigon (ho chi minh)

Bittere tijden beleef je pas als je je bus mist om 2 uur ‘s nachts en je 4 uur mag wachten, kippiegaar en dakloos. Ik mag bijna vertrekken, het is nu 5 uur ‘s ochtends en de bus vertrekt (hopelijk) om 6 uur. Ik heb mij de zetels in de hotellobby (een hotel waar ik niet heb geslapen) eigen gemaakt, met mijn voetjes van de vloer en mijn tassen als vrienden in de zetels naast mij geplaatst. Jezusmina wat een dag was het ook. Hij begon in het park vanochtend vroeg met veel zeer actief sportende Vietnamezen en een boel vogels. Vogels? Ja, tropische vogels die hun beste lied zongen. Te midden van hun trotse baasjes die hen naar deze plek toe hadden gebracht, zodat zij hun melodieën luidkeels konden oefenen terwijl hun baasjes (oude Vietnamese mannetjes, koffie drinkend en hun eigen keel besmerend met sigaretten- en sigarenrook) hen toehoorden. Een mooie, maar ook een beetje vreemde aangelegenheid vond ik het. In plaats van terug naar bed te gaan werd ik verrast door een Vietnamese dame, die mij na een praatje te maken uitnodigde om iets te gaan drinken. Het is dat het een aardig vrouwtje was, anders had ik weliswaar getwijfeld aan de bedoeling van dit genereuze aanbod. Ze kon zo mooi haar Engels oefenen, onder het genot van een fruitsapje en een ontbijtje. De goedheid zelve dat mens, zo was een uur later gebleken toen ik afscheid had genomen. Nu een dutje doen dan, vlug, voordat ik uit mijn hotel moet checken. Het zonnetje komt tevoorschijn en dat is hier in Saigon niet zo maar een zonnetje, nee, bloedheet meteen. Liters zweten dat wil je niet weten... lekker! Dat vraagt om een duik in het zwembad bovenin het hotel, en hopla zo snel gaat de tijd. Uitchecken dan maar. De middag heb ik aan een indrukwekkend stuk geschiedenis gewijd: de cu chi tunnels, waar in de oorlog met de Amerikanen een boel is gebeurd. Een hele ervaring was het om door de tunnels te kruipen, de vallen te zien die zij hadden bedacht voor de Amerikanen (die waren niet best kan ik je vertellen) en om een echt geweer te hebben gehanteerd: ak47, een van mijn favorieten in menig shooter die ik heb gespeeld. Stiekem vond ik dat veel gaver om te doen dan ik had verwacht :’) geweldloos als ik mijzelf voordoe, kreeg ik er een net iets te grote kick van. Terug in het reeds uitgecheckte hotel was de voetbalfinale van de asia cup al halverwege en aan het getoeter en gegil te horen zat het goed met Vietnam en slecht met Maleisië. Na een drankje op de uitstekende rooftopbar van het hotel is de finale gestreden en is Vietnam kampioen. Om dit in Ho chi minh mee te maken was wel heel erg gaaf. Wat een feest. De hele stad was uitgerukt en op straat te vinden, gekleed in rood en zeer luidruchtig. Een mooi gezicht en super leuk om dit samen met hen te vieren. Na wat drankjes tussen de aan de ballonnen hijsende Vietnamezen was het tijd om te gaan, 2:00u had ik de bus, dacht ik. Echter toen ze zeiden dat je er 30 minuten van tevoren moest zijn meenden ze dit blijkbaar ook, want de bus was om 1:50u al lang vertrokken. Oei! De volgende bus gaat om 6:00u zegt het meisje. Sta je dan, met je spullen midden in de nacht! 

Gelukkig was de 8 uur durende busreis super comfortabel; in een harde, stinkende ligstoel met een chauffeur die rijdt als een formule 1 coureur, stoppend bij zeer hygiënische restrooms waar geen enkele mens Engels spreekt. Even voelde ik de paniek opkomen, want ik lag achterin de bus waar 5 bedden naast elkaar waren gepositioneerd, bedden van zo’n 30cm breed. Ik zag mijzelf al lepeltje lepeltje met 2 Aziatische mannen al schuddend, hortend en stotend de komende 8 uur doorbrengen. Help! Gelukkig bleken de bedden niet allemaal volgeboekt te zijn en had ik geen buurmannen. Dat scheelde weer iets. Ik had toch wel anderhalve dag hersteltijd nodig van dit avontuur. Pfoe!

Ho Chi Minh ( de stad Saigon is na de oorlog vernoemd naar deze oorlogsrevolutionair) was de drie dagen hiervoor geweldig. Een heerlijk bruisende stad waar het stikt van de scooters. Zo heb ik ook erg vaak achterop een scooter gezeten van een Grab chauffeur; het wemelt ervan, het kost je heel weinig geld en je kunt mooi de stad bezichtigen onderweg. Een streetfood tour gedaan met leuke studenten en super lekker gegeten, gewoon op straat dus, heerlijk. 

Nu ben ik in Da lat aangekomen, een bergstadje waar de temperatuur weer 10 graden is gedaald. Bekend om zijn aardbeien, wijn en koffie. Tijd om de omgeving te verkennen, een koffieplantage en boeddhistisch klooster staan op het programma. Het is leuk hoe je hier ‘vrienden’ maakt op de ene plek en ze daarna weer tegenkomt in een heel ander deel van het land, of het continent zelfs. Zo heb ik hier in da lat Celine weer ontmoet, een meisje waarmee ik in Sapa ook ben opgetrokken. Het is tijd om het scooteravontuur zelf eens aan te gaan, wish me luck (en alle andere weggebruikers misschien ook) ;)